Tinuring na kitang isang tala,
Hindi ng aking mga gabi, Kundi ng aking mga araw;
Sa unang pagkakataon pa lamang
Na nasagi Ng pakpak ng labi ng aking paningin
Ang labi ng pakpak ng iyong mga ngiti. Isang tala——
Abot tingin, ngunit Magpakailanma’y ‘di abot kamay.
Tinangka kong sukatin Ang agwat na naghihiwalay Sa ating dalawa—-
Kung gaano ka kalayyo sa akin, Kung gaano ako kalayo sayo.
Tsss.
Isang dipa ln pala Ang layo mo sakin,
Ang layo ko sa’yo;
Kabaligtaran ng buong inakala kong
Daan-daang nakapilang planeta
At libu-libong nakaabang na dilim ng gabi ang agwat mo sa’kin.
Nakakatawa. Nakakatuwa. Subalit,
Kapag inabot ko ba ang kamay ko
Sa isang dipang espasyong
Naghihiwala’y sa’kin sayo’y
Aabutin mo ito,
At hahawakan?
Monokuro Boo
You speak as if I'm a paper doll. You define my facade with the point of your pen. You clothe me with such chromatic thoughts. You fold me to whatever form you prefer. And then you smile, to see such physique you have beautifully crafted with your words, with your thoughts.
And you see a curl from my lips, seemingly forming a smile. Yet, it is not what you perceive. I am not smiling back at you.
Perhaps, the day will come that I shall, when you perceive is other than my physique. When you have conceived that I am a soul, not just a PRETTY PAPER DOLL.
--Lynn Nhuk
Saturday, June 11, 2011
Between the Gutter and the Star
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment